เที่ยวศาลเจ้าพ่อจิ้งจอกขาว ฟุชิมิ อินาริ ไทฉะ (Fushimi Inari Taisha)

เช้าถึงเกียวโต วางแผนไปเที่ยวชมเสาโทริอิ ที่ ศาลเจ้าพ่อจิ้งจอกขาว ซึ่งเป็นศาลเจ้าในศาสนาชินโต 

เข้าไปที่สถานีเกียวโตเพื่อไปลงที่สถานี Inari หาที่ฝากกระเป๋ายากมาก ไม่มีที่ฝากนอกสถานี แล้วเนื่องจากขากลับจะต้องนั่งรถไฟย้อนกลับไปที่เกียวโต สถานีเหมือนว่าขาไปกะขากลับไม่เชื่อมถึงกัน เลยต้องเดินเอากระเป๋าไปไว้ที่ตู้เก็บของฝั่งกลับ  เมื่อเดินเข้าไปแล้วเดินออกมาที่เดิมที่กั้นส่งเสียงเมื่อกลับออกมา แต่ก็ไม่มีการตัดเงิน  ถือว่าระบบการเช็คตั๋วดีทีเดียว 

ระบบการผ่านรถไฟฟ้ากระเป๋าใหญ่ไม่ต้องกลัว ที่กั้นของเค้าเป็นพลาสติก ถึงแม้จะส่งเสียงดังถ้าเราเข้าผิด เค้าไม่ปิดที่กั้นจนกระทุ้งท้องจนจุกเหมือนที่เคยโดนสมัยขึ้นรถไฟฟ้าบ้านเราใหม่ ๆ 

 เนื่องจากมาเช้า ถนนหนทางก็ยังว่าง ทางเข้ายังไม่มีคนมากนัก แต่พอตอนเราลงมาคนเยอะมากที่หน้าลานศาลเจ้า แบบนี้ซิดีชอบที่คนน้อย ๆ เราจะได้ถ่ายรูปสะดวกไม่มีคนมาแย่งมุมดีมุมสวยของเรา

ศาลเจ้าทาด้วยสีแดงประดับสีทอง ดูงดงามจัง ทึ่งกับเสาไม้มากมายที่เค้านำมาตั้งไว้

เจ้าหน้าที่กำลังตั้งโต๊ะให้บริการ นักบวชเดินไปมาน่าดู มีคนพาหมามาวิ่งด้วย แต่เจ้าถิ่นที่นี่น่าจะเป็นแมว ไปหลายจุดจะมีแมววิ่งออกมาให้เราถ่ายรูปอยู่บ่อย ๆ  

ที่นี่มีเสาโทริอิ (Torii) เป็นสัญลักษณ์บอกแก่ผุ้มาเยือนว่าจากนี้จะเข้าสู่ดินแดนศักสิทธิ์ 

ก่อนเข้าศาลเจ้า ต้องล้างมือล้างปากตามธรรมเนียม

 เป็นเสาบางต้นถูกขุดออกไม้ บางต้นก็กร่อนแล้ว เห็นเหมือนมีอะไรมาแทะเสาไม้ ข้างในเป็นไม้ หมดเลย ไม่รู้ว่าเค้ามีกรรมวิธีอย่างไรถึงทำให้ไม้กลายเป็นเสากลมบ๊อกขนาดนี้

ถ่ายรูปเป็นที่ระรึก ว่าเคยมาแล้วนะ ที่นี่ศาลเจ้าเจ้าพ่อจิ้งจอกขาว 

ข้างทางมีผลไม้ ไม้ประดับ ดอกไม้สวยงาม เส้นทาง ก็ขึ้นบ้างลงบ้าง ส่วนใหญ่จะขึ้น มีคนที่มาก่อนเราเดินอยู่ข้างหน้าบ้าง ข้างหลังบ้าง เดินซักแป๊บพวกเค้่าก็หายไป ดีนะที่มากันสองคน มาคนเดียวนี่กลัวว่าจะไม่ได้ขึ้นเพราะกลัว เพราะมันดูวังเวงอยู่นะ 

เดินไปมีแมวเยี้ยงย่างออกมาเก็กท่าให้เราถ่ายรูป แล้วก็มีแมวอีกตัวเดินลัดเลาะมาแกล้งเจ้าตัวแรก เหมือนมันหยอกล้อกันนะ แล้วก็พากันเดินหายไป 

ชอบผักกาดสีม่วงกะสีขาวจัง ไม่รู้ว่าเค้าปลูกเพื่อเอาเคล็ดอะไรหรือป่าวเพราะจะเห็นบ่อยที่ญุุ่นที่เค้าจะปลูกไว้ด้วยกัน 

เดินไปผ่านดอกไม้ ต้นไม้ ทุกที่ก็ยังหนาว เดินจนแสบจมูก ไม่รู้ว่าเพราะเราเดินสูงขึ้นหรือเพราะอากาศมันเย็น เข้าใจเลยว่าทำไมคนญี่ปุ่นชอบใช้ผ้าปิดจมูก

เราเดินกันจนมาถึงจุดสูงสุดก็เดินต่อถนนพาเราไปจุดเดิมโดยไม่ต้องเดินย้อนกลับ 

คนใส่เกี๊ยะเดินเกี่ยะเก่งมาก เดินฉับ ๆ แบบไม่กลัวล้มเลย เราบู๊ทยังไม่กล้วเดินเร็ว แสดงว่าเค้าชำนาญมาก

ที่นี่น่าจะมีการบูรณะช่อมแซมเสากันบ่อย ๆ นี่ไงหลักฐานช่วยกันหิ้วช่วยกันแบก ศาลเจ้าจะเป็นศาลเจ้าได้ก็ต้องมีผู้เสียส่ละแบบนี้หล่ะ 

ลงมาข้างล่างเริ่มหิว เลยได้กินโทโก๊ะยากิ แป้งอร่อยกับปลาหมึกชิ้นใหญ่ ลวกปากดีจริง ๆ ไม่รู้เพราะโทโก๊ะยากินี่ด้วยหรือป่าวที่ทำให้เราเป็นร้อนใน  เที่ยวสนุกกินอร่อย ทีนี้ก็ถึงเวลาเดินทางไปนาราดูกวาง เที่ยววัดพระใหญ่ละ ^ ^